Spontaan, postief & verbindend

Als meisje groeide ik op tussen twee broers in. Dat vond ik erg leuk, er was veel humor thuis en we konden het goed vinden met elkaar. Maar als meisje tussen de jongens, vroeg dat ook wel van mij, dat ik ‘mijn mannetje’ moest staan. Als ik niet oplette werd bijvoorbeeld tijdens het eten zo het stukje vlees van mijn bord gepikt. Dan riep mijn broer: “Wauw, moet je dat eens zien daar buiten!”. En ja, ik keek, niks te zien, ik keek terug naar mijn bord, weg vlees. Ik leerde hierdoor voor mijzelf opkomen en mijn eigen plek pakken. Later maakte ik vaker mee dat ik op mijzelf was aangewezen in het leven. Ik moest mijzelf zien te redden en opkomen voor de zaken die ik belangrijk vond. En dat lukte, ik stond zo stevig als een huis. En bouwde op dat huis een dak wat mij beschermde. Tegelijkertijd stak ik het vuurtje aan in de openhaard, en een ieder die ik uitnodigde in mijn huisje, mocht zich opwarmen aan mijn vuur. De loyaliteit die ik voel naar de mensen die ik binnen uitnodig is heel sterk. Ik zorg graag voor warmte en verbinding door middel van kwetsbaarheid en humor. 

Ook in mijn trainingen, bied ik de veiligheid van een (t)huis, met de warmte van een vuurtje en daardoor de mogelijkheid om kwetsbaarheid te tonen, zodat men echt dieper kan leren en ervaren. Ik gebruik humor als een bindmiddel en ontwapening. Alles met een glimlach en een knipoog. Tegelijkertijd neem ik de deelnemers mee op hun weg, om hun eigen huis te bouwen, te herstellen of te verbouwen. 

En onderweg is het belangrijk om te blijven genieten met volle teugen. Het is een cliché maar daarom waar: het leven gaat snel, dus leef nu. Er zijn altijd redenen om uit te stellen, te wachten of iets niet te doen. Maar het nu is alles wat we hebben.