Verre reizen maken vaak impact. Dat een reis naar Frankrijk al die keren zou overtreffen, had ik nooit gedacht. Ik vertrok met een muzikale vriend naar Frankrijk. Daar reisden we als troubadours: hij met accordeon, ik met viool. Tot dan toe was ik geschoold als klassiek violiste, ik speelde van blad. Zo niet op straat. Daar speelden we uit ons hoofd en vooral: recht uit het hart. We leefden van wat we op straat verdienden, met musiceren. Nooit eerder kwam ik zo dichtbij een land en haar mensen. Mijn hakkelende Frans werd vloeiend, mijn veilige vioolspel steeds dynamischer. Ik leerde kiezen voor avontuur, in plaats van comfort. Mijn angst voor het niet-weten en niet-kunnen verbleekte. En ik keerde terug met een onwrikbaar vertrouwen in de combinatie van techniek en improvisatie, van goede voorbereiding en voelen in het moment. 

Precies die twee facetten maken het trainersvak zo ongelofelijk boeiend. Ik blijf bouwen aan een stevig fundament, zodat ik ten overstaan van een groep kan luisteren naar wat er speelt en intuïtief kan handelen. Als er iets is vastgeraakt, iets vervelends voor lief wordt genomen, in patronen verankerd is geraakt in een team, dan vind ik niets fijner om bespreekbaar te maken wat eerder onbespreekbaar was, voorzichtig en liefdevol. Daar is moed voor nodig, steeds weer. Want die gesprekken raken aan ons mens-zijn. En precies dat mag soms meer, als collega’s. Vanuit daar ontstaat weer onderlinge verbinding, flow in werk – en vooral: plezier!